Marathi Essay on पिंजर्‍यातील पोपटाचे आत्मवृत्त
मी
एकदा माझ्या मैत्रिणीच्या घरी गेले होते. तिच्या घरी एक पोपट आहे.
तो पिंजर्‍यात असतो. तो खूप सुंदर आहे. त्याच्याशी खेळायला मी कधी
कधी तिच्याकडे जाते.आजही मी नेहमीप्रमाणे तिच्या घरी गेली व त्याला शिट्टी मारुन त्याच्याशी
खेळायला सुरुवात केली पण त्याने काही प्रतिसाद दिला नाही किंवा माझ्याकडे
पाहिलेसुद्धा नाही. तो खूप रागातच दिसत होता. त्याने पेरु सुद्धा खाल्ला नव्हता.
म्हणून मी त्याला विचारले,”तू आज एवढा रागात का दिसत आहेस? तू पेरु का नाही खाल्लास?” असे विचारताच तो बोलू
लागला. तो म्हणाला,” तू मला भेटायला येतेस. माझ्याशी खेळतेस.
तुला बरे वाटते. पण तू कधी माझा विचार केलास का? तुझ्या
मैत्रिणीने मला या पिंजर्‍यात ठेवले आहे. घरातील सर्वांना मी आवडतो. सर्वजण माझी खूप
काळजी घेतात. मला स्वच्छ ठेवतात. मला रोज पेरु, मिरची, चण्याची डाळ तसेच बिस्किट, चॉकलेटअसे आवडीचे पदार्थ
खायला देतात. इतर पदार्थही मी आवडीने खाल्ले. मी सर्वांचा खूप आभारी आहे.
पण
मी मात्र या पिंजर्‍यातच बंदिस्त आहे. मला उडावेसे वाटते तरी या पिंजर्‍यातच उडतो.
कधी कधी या पिंजर्‍यात माझे पंख अडकतात. समोरच्या झाडावर माझे खूप मित्र येतात. ते
मला बोलावतात. पण मी कुठेही जाऊ शकत नाही. मलाही माझ्या मित्रांसोबत फिरावेसे वाटते.
या आकाशात विहार करावा असे वाटते. सर्वांशी झाडावर बसून गप्पा माराव्याशा वाटतात. पण
माझे हे स्वातंत्र्य माणसांनी हिरावून घेतले आहे.
तूच मला सांग जर तुम्हाला पाय असून कुणी तुम्हाला एका खोलीत कोंडून
ठेवले तर? तुमच्या स्वातंत्र्यावर
कोणी निर्बंध लादले गेले तर विचार कर कसे वाटेल? मलाही माणसांचा
खूप त्रास होतो व राग येतो तर कधी कधी स्वत:चाच. मी तुला एक विनंती करतो की तू तुझ्या
मैत्रिणीला समजावून सांग व मला या पिंजर्‍यातून मुक्त कर. मी झाडावर बसेन, माझ्या मित्रांबरोबर दिवसभर फिरून येईन, खूप मजा करेन, पण मी रोज संध्याकाळी आल्यावर तुम्हाला भेटायला येईन, तुमच्याशी खेळेन. तुम्ही दिलेला खाऊ खाईन. माझ्या इतर
मित्रांनासुद्धा घेऊन येईन. तुम्हाला मी कधीच विसरणार नाही. पण मी तुला जे संगितले
आहे ते लक्षात ठेव.” इतके बोलून तो गप्प बसला. त्याचे डोळे पाण्याने भरून आले होते.
त्याचे ते बोलणे ऐकुन मी ही नि:शब्द झाले. मला खूप वाईट वाटले. पण या पोपटाला स्वतंत्र
करण्याचा मी मनाशी निर्धार केला व तिथून निघाले. 
